ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ,
Συγγρού 7, Λιβαδειά, τηλ & fax 2261 080870
email: gynaikes.1996@gmail.com, website:syllogos–gynaikon
www. agiou–nikolaou.blogspot.gr
Κάθε μέρα είναι η μέρα της γυναίκας .Μια φορά όμως το χρόνο στις 8 Μάρτη, όπως σήμερα έχει καθιερωθεί να τιμάται η Γυναίκα Μάνα, Σύζυγος, κόρη, αδελφή.
Η γυναίκα του πόνου και του μόχθου, η γυναίκα της ομορφιάς και της λατρείας, η αγνοημένη γυναίκα, η καταπιεσμένη , η γυναίκα της επανάστασης και του αγώνα , της αγάπης , της αγωνίας της χαράς και της λύπης , του Έρωτα και της Μητρότητας .
Η Κακοποιημένη γυναίκα, η απατημένη, η φίλη και η ερωμένη…Η ξεριζωμένη, η πρόσφυγας …
Ημέρα της γυναίκας λοιπόν σήμερα…Έτσι τουλάχιστον έχει καθιερωθεί..Τι γιορτάζουμε αλήθεια; Ανέκαθεν αυτού του είδους οι γιορτές με έκαναν να σκεφτώ υποβάθμιση, περιθώριο, ξεγέλασμα ,ανάδυαν μια μυρωδιά μούχλας..Αλήθεια γιορτάζουν σήμερα οι γυναίκες της Αφρικής που δεν έχουν ούτε καν πόσιμο νερό να δώσουν στα παιδιά τους ;
Γιορτάζουν οι γυναίκες στην Ινδία που η ζωή τους δεν κοστίζει παρά ελάχιστες ρουπίες;
Γιορτάζουν οι γυναίκες στο Αφγανιστάν ,στο Μπαγκλαντές που πληρώνουν με την ζωή τους την επιθυμία τους για αξιοπρεπή ζωή;
Και εμείς οι γυναίκες του δυτικού ,πολιτισμένου κόσμου με το ΄΄υψηλό ΄΄ επίπεδο μόρφωσης και ζωής γιορτάζουμε;
Σκεφτήκατε πότε η κάθε μία από εσάς, από εμάς, τι γιορτάζουμε στις 8 Μάρτη κάθε χρόνου;
Την αυτονόητη ισότητα μας και ισονομία μας με τους άνδρες, το αντίπαλον δέος…
Μια μέρα που ξεκίνησε ως αγώνας ζωής, αγώνας επιβίωσης από τις εργάτριες της Νέας Υόρκης τον Μάρτη του 1857 κατάντησε μια παρωδία, δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις και από εμάς τις ίδιες ..Μας πέταξαν το κόκκαλο και εμείς οι ανόητες τρέξαμε να το αρπάξουμε .
Τι άραγε έχει αλλάξει στην ζωή μας και στην νοοτροπία της κοινωνίας μας επί της ουσίας από το 1857 μέχρι σήμερα ;
Μα θα μου πείτε όλες αυτές οι νομοθετικές αλλαγές δεν είναι τίποτα ;Πάλι για τα αυτονόητα μιλάμε…Μας ΄΄ χάρισαν ΄΄ αυτά που έτσι και αλλιώς μας οφείλουν..αυτά που η εξέλιξη της κοινωνικής δομής επέβαλε..
Επί της ουσίας και στην Χώρα μας δεν υπάρχει καμία αξιόλογη και αξιοπρεπής εξασφάλιση για την κακοποιημένη γυναίκα , για την χωρισμένη γυναίκα , που για να τύχει στοιχειωδών καλύψεων για τα παιδιά της θα πρέπει πρώτα να αποδείξει ότι ΄΄δεν είναι ελέφαντας ΄΄ , για την γυναίκα που υφίσταται ΄΄ σεξουαλική παρενόχληση ΄΄ στον χώρο της εργασίας της, για την γυναίκα ΄΄θύμα βιασμού ΄΄ και για τόσα που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει…
Οι γυναίκες που εργάζονται σε χώρους εργασίας που κάποτε θεωρούνταν κατά αποκλειστικά ΄΄αντρικοί χώροι εργασίας ΄΄
θα πρέπει να καταβάλλουν τουλάχιστον την διπλάσια προσπάθεια για να θεωρηθούν το ίδιο επιτυχημένες με άντρες συναδέλφους τους , ακόμα και από εκείνους που έχουν πετύχει πολύ λιγότερα από αυτές .
Είναι επιτυχημένες και όμορφες; ΄΄Έλα μωρέ, ας είχα εγώ τα πόδια της και να δεις αν θα τα κατάφερνα!!!κλασσική ατάκα….
Είναι επιτυχημένες και λιγότερο ευπαρουσίαστες; Ωχού …έτσι που είναι τι περίμενες ; μόνο με την δουλειά της ασχολείται..Επίσης κλασσική ατάκα..
Εάν λοιπόν θέλουμε να γιορτάζουμε ας το κάνουμε καθημερινά..στο σπίτι μας ..στον χώρο εργασίας μας…Η μάνα μας που δούλευε η που ίσως δουλεύει ακόμη σαν ΄΄σκυλί μαύρο ΄΄ στα χωράφια, στην ταβέρνα, στο εργοστάσιο, στο γραφείο ..χρειάζεται ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά όταν γυρνάει διαλυμένη στο σπίτι..ίσως και ένα τραπέζι στρωμένο αν υπάρχει η δυνατότητα από κάποιον άλλο ..
η κόρη χρειάζεται μια τεράστια αγκαλιά και ξεκάθαρες κουβέντες με εφαλτήριο πάντα την αγάπη προς εκείνη όχι απαγορεύσεις χωρίς νόημα, ταμπού, τοίχους ..
η γυναίκα συνάδελφος χρειάζεται απλά στην καθημερινότητα της από τον άντρα συνάδελφο αξιοπρεπή αντιμετώπιση χωρίς σεξιστικά σχόλια και υπονοούμενα ….
η γυναίκα σύζυγος – σύντροφος ένα απλό σφίξιμο του χεριού και δύο απλές κουβέντες ..μην στενοχωριέσαι ..είμαστε μαζί και σε αυτό ….
Γιατί, αγαπημένοι άνδρες, δεν είμαστε απέναντι ..είμαστε δίπλα …χέρι με χέρι..πλάτη με πλάτη ..βήμα το βήμα…στις χαρές και τις λύπες….
και δεν τα θέλουμε απαραίτητα όλα ρόδινα στην ζωή μας..έχουμε κατεβεί από το ροζ συννεφάκι εδώ και χρόνια..οι περισσότερες από εμάς τουλάχιστον..ξέρουμε πως ο βάτραχος δεν θα γίνει απαραίτητα πρίγκιπας και η κολοκύθα προφανώς δεν θα γίνει ποτέ άμαξα..και δεν μας νοιάζει ….γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η ζωή είναι σκληρή ..και το έχουμε αποδεχτεί..άλλωστε εμείς είμαστε αυτές που δίνουμε συνέχεια στην ζωή μέσα από αφόρητους πόνους …
και μας αρέσει η ζωή ..έτσι όπως είναι ..σκληρή..δύσκολη αλλά αληθινή…
Είμαστε δυνατές και προορισμένες να αντέχουμε..
Σας ζητάμε μόνο να μας επιστρέψετε την αγάπη που σας δώσαμε, τον σεβασμό που σας διδάξαμε, την αφοσίωση που σας προσφέραμε .
Όχι γιατί είστε υποχρεωμένοι ή γιατί έτσι πρέπει …ΜΟΝΟ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ….