Από τον 18ο αιώνα η πόλη γνωρίζει ιδιαίτερη ανάπτυξη και οικονομική ευρωστία που στηρίζεται κυρίως στην παραγωγή, το εμπόριο και την επεξεργασία του βαμβακιού, την σημαντικότερη καλλιέργεια στην περιοχή. Η μεγάλη τοπική παραγωγή είχε σαν αποτέλεσμα την προσέλκυση των πρώτων βιομηχανικών μονάδων που σχετίζονταν με την επεξεργασία του βαμβακιού, στην περιοχή της Λιβαδειάς.
Το νερό «ο λευκός άνθρακας» άφθονο στο κέντρο της πόλης γίνεται η κινητήρια δύναμη για μεγάλο αριθμό εργαστηρίων και βιομηχανιών. Οι πηγές της Έρκυνας στη Λιβαδειά, έδιναν ενέργεια σε οκτώ εκκοκκιστήρια, ένα κλωστήριο, ένα υφαντήριο, ένα βαφείο, τέσσερις αλευρόμυλους, τέσσερα νηματουργεία, μία νεροτριβή, ένα βυρσοδεψείο και ένα κυλινδρόμυλο.
Τα αρχιτεκτονικά κατάλοιπα της βιομηχανικής ανάπτυξης της Λιβαδειάς τα συναντάμε στις δύο όχθες της Έρκυνας. Δύο από αυτά τα κτήρια έχουν αναστηλωθεί και αναπλαστεί. Ο μύλος – εκκοκκιστήριο του Ακριδόπουλου λειτουργεί σαν συνεδριακό – εκθεσιακό κέντρο και χώρος εστίασης, με την ονομασία Νερόμυλος. Στον αλευρόμυλο – εκκοκκιστήριο και νεροτριβή του Μαγκλάρα λειτουργεί το Ιστορικό και Εθνολογικό Μουσείο της πόλης με την ονομασία Νεροτριβή.
Στις όχθες της Έρκυνας, στην περιοχή της Ταμπάχνας ξεχωρίζει ένα ακόμη μεγάλο βιομηχανικό συγκρότημα, ο μύλος του Παπαϊωάννου, στον οποίο σώζεται σημαντικός μηχανολογικός εξοπλισμός, προερχόμενος από την Αγγλία, ηγετική χώρα στην ανάπτυξη της υφαντουργικής τεχνολογίας, κατά τον 19ο αιώνα.
( Πηγή: Διαδρομές στον Ελικώνα )
